MOHSEN AZAD

آنورکسيا (Anorexia) يک اختلال غذايي است. اختلالي روحي که افراد مبتلا به آن خود را مجبور به تحمل گرسنگي مي‌کنند.

به گزارش همشهري آنلاين، تمايل به لاغري ماجرايي است که در دهه‌هاي اخير ذهن بسياري از جوانان و حتي نوجوانان را به خود مشغول کرده است. در اين ميان دختران بيش از پسران درگيري مد لاغري هستند. ورزش‌هاي سخت ، گرفتن رژيم‌هاي سخت و غيراصولي و استفاده از داروهاي مضر براي سلامتي از جمله روش‌هايي است که برخي از اين دختران براي هرچه لاغرتر شدن استفاده مي‌کنند.

اما بعضي افراد هم دچار کم‌اشتهايي عصبي (آنورکسيا) مي شوند. مبتلايان به اين اختلال به خود گرسنگي مي‌دهند و دچار کاهش وزن شديد مي‌شوند.

کساني که مبتلا به آنورکسيا هستند، معمولا افرادي بسيار لاغرند که گاهي تا 15 کيلوگرم نسبت به وزن طبيعي فرد کمبود وزن دارند اما با اين وجود خودشان تصور مي‌کنند که اضافه وزن دارند. اين تصور از آن‌جا ناشي مي شود که آن‌ها ترس و واهمه شديدي نسبت به چاق شدن دارند. اين ترس، عادت‌هاي غذايي آن‌ها را تحت تاثير قرار مي‌دهد: بسيار کم غذا مي‌خورند، گاهي از غذا خوردن در حضور ديگران امتناع مي‌کنند و گاهي براي ديگران غذاي خوش آب و رنگ و سنگيني آماده مي‌کنند اما خودشان لب به آن غذا نمي‌زنند.

مبتلايان به اين اختلال، نخوردن و کم‌خوردن افراطي را گاه تا آن‌جا پيش مي‌برند که بسيار لاغر مي‌شوند و اين عمل را تا بيمار شدن و حتي مرگ پيش مي‌برند اما تصور مي‌کنند هنوز اضافه وزن دارند.

ورزش شديد و حتي استفاده از ملين‌ها از ديگر شيوه‌هايي است که اين افراد براي لاغر شدن از آن استفاده مي‌کنند.

آنورکسيا علائم مختلفي دارد که البته بعضي افراد همه اين علائم را تجربه نمي‌کنند. عدم تناسب وزن با سن و تناسب نداشتن وزن با قد به‌گونه‌اي که فرد دست‌کم 15 کيلوگرم کمبود وزن نسبت به وزن نرمال خود داشته باشد از مهم‌ترين اين علائم است. از ديگر علائم آنورکسيا مي‌توان به اين موارد اشاره کرد:

• عقب افتادن حداقل سه دوره از عادت ماهيانه (در خانم‌ها)

• تمايل نداشتن يا امتناع از غذاخوردن در حضور ديگران

• اضطراب

• ضعف

• شکننده شدن پوست

• تنگي نفس

• وسواس درمورد کالري‌هاي مصرفي

امتناع از غذا خوردن و درپي آن نرسيدن مواد غذايي لازم به بدن، مسلما خطرات بسيار زيادي را متوجه سلامتي مبتلايان به آنورکسيا مي‌کند. جمع شدن استخوان‌ها، کمبود موادمعدني، پايين بودن دماي بدن، نامنطم بودن ضربان قلب، نارسايي دائمي در رشد طبيعي، ايجاد پوکي استخوان و همچنين احتمال ابتلا به بوليميا از جمله اين مشکلات است.

از سوي ديگر برخي از مبتلايان به آنورکسيا براي کاهش وزن هرچه بيشتر به استفاده از ملين‌ها روي مي‌آورند. استفاده طولاني‌مدت از اين داروها نيز براي بدن مضر است. اين داروها عضلات روده را فرسوده مي‌کنند و موجب پايين آمدن کارايي روده مي‌شوند. برخي ملين‌ها هم شامل مواد مضري هستند که ممکن است در بدن بازجذب شوند.

پشت سر گذاشتن يک دوره بارداري سالم و بي‌خطر مشکل ديگري است که زنان مبتلا به آنورکسيا با آن مواجه مي‌شوند.

به‌طور معمول زنان باردار به‌طور متوسط 10 تا 15 کيلوگرم وزن اضافه کنند. اما اين چيزي نيست که يک مبتلا به آنورکسيا که وحشت اضافه وزن دارد، بتواند آن را تحمل کند. چنين افرادي کمبود وزن دارند و در طول مدت بارداري هم مواد غذايي کافي مصرف نمي‌کنند و به اين ترتيب جان خود و بچه را به خطر مي‌اندازند.

خانم‌هاي مبتلا به اختلالات غذايي بيشتر دچار سقط‌جنين مي‌شوند و ممکن است نوزادشان زودرس به‌دنيا بيايد و درمعرض مشکلات سلامتي بسياري باشد.

آمار دقيقي از ميزان مبتلايان به اين اختلال در دنيا وجود ندارد. اما گفته مي‌شود که يک درصد از دختران نوجوان در آمريکا مبتلا به آنورکسيا هستند و 10 درصد از مبتلايان جان خود را در اثر اين بيماري از دست مي‌دهند.

اگرچه اختلال‌هاي غذايي مانند آنورکسيا بيشتر در طبقات اجتماعي-اقتصادي بالاتر جامعه و يا افرادي مانند مانکن‌ها شايع‌ است، اما افراد ديگر هم ممکن است به اين اختلال دچار شوند.

آنورکسيا قابل درمان است اما مانند هر اختلال روحي ديگري ممکن است درمان آن به زمان نياز داشته باشد. فرد مبتلا حتما به حمايت زياد اطرافيان و خانواده خود نياز دارد.

کمک گرفتن از يک متخصص تغذيه به همراه يک مشاور يا روان‌پزشک هم نبايد فراموش شود، هرچند که ممکن است توصيه به مراجعه به پزشک در ابتدا با مقاومت و عصبانيت فرد مبتلا به آنورکسيا روبه‌رو شود.